Ci, którzy interesują się ptakami i innymi zajęciami związanymi z przyrodą, mogą się wiele nauczyć o różnych typach rozmów, jakie wydają ptaki. Istnieją połączenia lotnicze, połączenia żebracze, połączenia ostrzegawcze i wizualne.
Wołania żebracze
Czy w terenie, lub przez podsłuchiwanie, wołania żebracze są główne systemy do badania ewolucji komunikacji. Sygnały te integrują informacje o tożsamości, głodzie i innych sygnałach potrzeb. Wykazano, że zawierają dużą zmienność wewnątrzosobniczą, co czyni je bardzo dynamicznym systemem do badania cech statycznych i dynamicznych.
W tej pracy badaliśmy, jak nawoływania do żebrania różnią się między młodymi ptakami i czy różnice są genetyczne czy niegenetyczne. Badaliśmy podobieństwa i różnice w nawoływaniach żebraczych kukułek pospolitych wychowanych w dzikim środowisku i kukułek trzcinowych wychowanych w warunkach niewoli.
Wyniki badań wykazały, że nawoływania żebracze nowo wyklutych kukułek trzcinowych były bardziej zbliżone do nawoływań kukułek dunnock, które mają krótszy szczyt i maksymalną częstotliwość oraz węższe pasmo. Różnica ta znalazła odzwierciedlenie w czasie trwania, częstotliwości przy najgłośniejszej amplitudzie i czasie trwania sylab w nawoływaniach żebraczych.
Wołania żebracze piskląt tkacza złotogrzbietego Jacksona są złożone i składają się z dwóch części. Pierwsza część ma dźwięk przypominający gwizd i jest podobna do krótkiego trylu. Druga część jest podobna do krótkiego brzdąkania. Zawołania obu gatunków pozostają złożone do co najmniej 36 dnia życia.
Wyniki wskazały również, że na zmiany w strukturze akustycznej żebrania nie miała wpływu wielkość lęgu ani kolejność wyklucia. Tempo nawoływań żebraczych było zwiększone u głodnych piskląt, ale było zmniejszone u piskląt sytych. Odzwierciedla to kompromis pomiędzy unikaniem niebezpieczeństwa a otrzymywaniem pokarmu.
Zbadaliśmy również, jak zmienia się struktura akustyczna żebrania piskląt po ekspozycji na sygnał alarmowy. Zaobserwowaliśmy, że pisklęta górnika szumiącego tłumią wokalizacje, gdy słyszą powietrzne sygnały alarmowe, sympatyczne sygnały alarmowe ptaków rzeźnych i sygnały alarmowe kur.
Badania wykazały również, że na reakcje piskląt na odtwarzanie nie miały wpływu kolejność wyklucia, wielkość lęgu czy płeć. Pisklęta reagowały na odtwarzanie przez krótszy okres czasu po ekspozycji na sygnał alarmowy, w porównaniu do sytuacji, gdy były eksponowane na inny rodzaj sygnału. Była to przejściowa modyfikacja struktury akustycznej piskląt i może być spowodowana zmienionymi właściwościami akustycznymi. Ta redukcja możliwości lokalizacji może zmniejszyć ryzyko wykrycia czerwia przez drapieżniki.
Flight calls
Podczas nocnych migracji wiele gatunków wytwarza krótkie wokalizy, często nazywane „flight calls”. Uważa się, że te krótkie wokalizacje są ważnym sygnałem społecznym dla migrujących ptaków. Gatunki, które wydają dźwięki lotu mogą używać tych sygnałów do wspólnego decydowania o trasach i strategiach migracji.
Wołania lotnicze różnią się od innych wokalizacji. Są one często krótkie, z wysokim dźwiękiem „zeep”. Niektóre ptaki wydają też rozbudowane, wypowiadane „piosenki”.
W kontekście migracji ptaków, wezwaniu do lotu towarzyszy zwykle ruch trzepotania skrzydłami. Te ruchy trzepotania skrzydłami mogą być wykorzystywane do przyciągania uwagi, przyciągania źródeł pożywienia lub utrzymywania kontaktu z innymi ptakami. Niektóre ptaki wykonują pokaz „podniebnego tańca”, w którym wykonują wzór lotu w kształcie litery U, który przyciąga uwagę.
Innym rodzajem zawołania lotniczego jest zawołanie alarmowe. Te krótkie sygnały mogą przenosić się na duże odległości i mogą ostrzegać inne ptaki o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Niektóre gatunki wykonują ich więcej niż inne.
Jednym z bardziej interesujących połączeń ptaków jest pieśń ptaków. Ten rodzaj pieśni może być melodyjny dla człowieka, ale nie zawsze. Ptaki często tworzą pieśni dla rytuałów zalotów lub w celu oznaczenia terytorium.
Najlepsze wezwania ptaków mogą być takie, które są zarówno funkcjonalne, jak i informacyjne. Mogą być wystarczająco głośne, aby przyciągnąć uwagę ludzi w pobliżu, lub mogą być przydatne do nawigacji podczas nocnego lotu.
Tego typu dźwięki są często wykorzystywane przez duże stada ptaków. Niektóre z nich są prostymi brzęczeniami, podczas gdy inne są bardziej złożone.
Nauka odgłosów lotu różnych ptaków jest ważną i przyjemną rozrywką. Może również pomóc w lepszym rozpoznawaniu ptaków w terenie. Do rozpoznania tych dźwięków potrzebne jest dobrze wyćwiczone ucho. Wiele gatunków wydaje odgłosy lotu podczas żerowania, więc nauka słuchania tych dźwięków jest ważną umiejętnością.
Zachowanie związane z wywoływaniem lotu jest istotnym predyktorem częstotliwości kolizji. Model liniowy skorygowany filogenetycznie o filogenezę i względną lokalną obfitość pokazuje, że zachowanie typu flight-calling jest ważnym predyktorem częstotliwości kolizji. Lot-smart-moment może mieć coś wspólnego z korelacją pomiędzy zachowaniem flight-calling a częstotliwością kolizji.
Niektórzy ptasiarze wykorzystują darmowe oprogramowanie komputerowe, takie jak Audacity, do przekształcenia nocnej aktywności ptaków w spektrogram. Spektrogramy pozwalają na porównanie plików dźwiękowych ze znanymi połączeniami lotniczymi.
Zawołania ostrzegawcze
W trakcie swojego życia ptaki uczą się wydawać różne rodzaje zawołań alarmowych. Obejmuje to wysokie dźwięki, niskie dźwięki i dźwięki, które mają na celu odstraszenie drapieżników. Zrozumienie tych różnych typów alarmów jest ważne dla tropicieli dzikich zwierząt i ogólnych entuzjastów przyrody.
„Seet” to wysoki dźwięk, który ptak wydaje w locie. Jest on głośny, ale łagodniejszy niż „chick-a-dee”, który wydają cykady. Zawołania te mają na celu ostrzeżenie innych ptaków przed drapieżnikami.
Inne ptaki mogą wydawać mniej oczywiste, ale wciąż skuteczne sygnały alarmowe. Na przykład, wiewiórki czerwone w Niemczech reagują na pisk alarmowy sójek euroazjatyckich. Z kolei cykady wydają wysokie dźwięki „chick-a-dee”, gdy widzą siedzącego drapieżnika.
Sikory znane są również z wydawania alarmowych odgłosów, które są dostosowane do ostrzegania innych ptaków przed drapieżnikami. Sikorki oszczędzają swoje najbardziej zjadliwe inwektywy dla mniejszych drapieżników.
Innym rodzajem ptasiego alarmu jest „seet”, który raptor wydaje w locie. Te wysokie dźwięki nie są tak głośne jak pojedyncze odgłosy, ale powstająca w ten sposób krzywa lotu w kształcie litery U jest.
„Seet” pociąga za sobą również więcej elementów niż „chick-a-dee”: ma większy zasięg, jest głośniejszy i szybciej się rozprzestrzenia. Jest też bardziej skuteczny w ostrzeganiu innych cykasów o obecności drapieżników.
Inne ptaki wydają wysokie gwizdy lub krucze zawołania. Mogą one być dość słyszalne, ale nie mają takiego wpływu wizualnego jak wysoki dźwięk „seet”.
Inne gatunki, jak małpy koczkodanowate, również mają swoje własne alarmy drapieżników. Wykonują one sygnał „seet”, który składa się z wysokiego tonu i głośności, który służy jako ostrzeżenie dla innych gatunków.
Chociaż istnieje wiele różnych rodzajów sygnałów alarmowych, wysoki sygnał „seet” jest prawdopodobnie najbardziej skuteczny. Może on zwiększyć przeżywalność jego odbiorców. W zależności od rodzaju drapieżnika, może być w stanie zapobiec zabiciu ofiary.
Te wezwania alarmowe należą do najbardziej rozpowszechnionych w przyrodzie zachowań przeciw drapieżnikom. Działają we wszystkich rodzajach środowisk i są skuteczne we wszystkich częściach świata. Alarmy te są również uważane za mnemotechnikę barku. W rezultacie ptaki mogą używać tych sygnałów, aby zwiększyć własne przetrwanie.
Pokazy wizualne
Kilka gatunków ptaków komunikuje się za pomocą pokazów wizualnych. Niektóre z tych pokazów są oparte na wokalizacji, podczas gdy inne używają piór. Zachowania te mają na celu sygnalizowanie informacji innym ptakom, drapieżnikom lub ludziom. Wyświetlacze te pomagają również ptakom utrzymać stada razem.
Wiele gatunków ptaków ma jasne, kolorowe wzory piór. Niektóre gatunki, jak np. kos rudosterny, podczas śpiewu nadymają pióra i błyskają jaskrawymi plamami na skrzydłach. Wzruszają również ramionami podczas wykonywania pokazów.
Samice ptaków często prezentują bardziej matowe upierzenie niż samce. Dzieje się tak, ponieważ samice ptaków krytycznie oceniają wygląd samca, aby wybrać partnera. Samce muszą prezentować upierzenie i wokalizować, aby przyciągnąć samice. Samce ptaków mogą używać wyświetlaczy agonistycznych lub wyświetlaczy zagrożeń, aby zagrozić lub zastraszyć samice. Mogą również wykazywać agresję w stosunku do innych ptaków.
Samice ptaków również używają wezwań, aby podzielić się swoją lokalizacją z innymi członkami gatunku. Niektóre samice używają również błagalnych pokazów, aby poprosić o zaloty. Te pokazy różnią się od pokazów seksualnych. W pokazach seksualnych samice zabiegają o uwagę samców i próbują je przyciągnąć.
Niektóre ptaki, takie jak kos rdzawoszyi, twierdzą, że bagno jest ich terytorium. Używają swoich potężnych wokalnych i wizualnych pokazów do obrony i zapewnienia swoich roszczeń.
Inny gatunek, sikorka, rzuca się na intruza. One również używają poziomej postawy do obrony. Mogą również pokazać jasne białe gardło podczas wokalizacji.
Ptaki mogą również nadymać swoje pióra w odpowiedzi na bodźce zewnętrzne. Ten pokaz może być używany do odstraszania osobników towarzyszących lub do przyciągania partnera.
Ptaki mogą również wykorzystywać specjalne postawy i ruchy do komunikacji. Na przykład, mogą używać klapek na skrzydłach lub specjalnych postaw do sygnalizowania innym ptakom. Zachowanie to jest często badane poprzez nagrywanie wokalizacji i pomiary fizjologiczne.
Naukowcy badali również wzorce oddechowe pieśni. Na przykład stwierdzono, że sygnatury napięciowe układów przetworników są związane z wzorcami oddechowymi pieśni. W wielu przypadkach wzorzec oddechowy piosenki jest związany z jej tempem.
Ptaki mogą również sygnalizować uległość poprzez stroszenie piór. Stosują to wróblowate i niektóre gatunki pawi. Zachowanie to jest również wykorzystywane w zalotach czapli.
