W zależności od Twojej definicji powolnego ptaka, istnieje wiele różnych rodzajów ptaków, które należą do tej kategorii. Są to między innymi orzeł harpia, rybitwa popielata, pingwin mały, jerzyk i mewa.
Rybitwa arktyczna
Wśród ptaków wędrownych rybitwa arktyczna cieszy się szczególną renomą. Jest to jeden z najszybszych ptaków wędrownych. Odbywa podróż na odległość 25 000 mil w ciągu 40-90 dni. Ma również jedną z najdłuższych tras migracyjnych.
Rybitwy arktyczne większość swojego życia spędzają w rejonach Antarktydy. Żywią się różnymi skorupiakami morskimi, w tym krabami, krylem i amfipodami. Jedzą również ryby. Oprócz pożywienia, potrzebują uzupełnić zapasy energii na długi lot.
Rybitwa popielata jest gatunkiem długowiecznym i w ciągu swojego życia może odbyć nawet trzy podróże w obie strony na Księżyc. Jest to również dość powszechny gatunek. Jednak nadal jest zagrożona przez zmiany klimatyczne i zmiany temperatury morza, a także utratę siedlisk.
System migracji rybitwy arktycznej zapewnia wgląd w wartości adaptacyjne i ograniczenia złożonych pelagicznych cykli życia. Pokazuje również, jak pojedynczy ptak może pokonać tysiące mil w stosunkowo krótkim czasie. Rybitwa ma zdolność do migracji 25 000 mil w ciągu 40 do 90 dni, a także do podróży powrotnej 44 000 mil na bieguny każdego roku. Jest to gatunek, który ma trudny czas rodzicielstwa.
The tern’s migration is complicated by the fact that it uses several different types of diversions to keep its energy stores up during the long journey. Przekierowania te służą wykorzystaniu panujących na świecie układów wiatrów. Szacuje się, że rybitwy arktyczne podczas migracji mogą wykorzystywać do 20 do 50 procent swojego siedliska.
Salomonsen (1967) przeanalizował skąpe obserwacje terenowe i odzyskane obrączki, aby dokonać przewidywań dotyczących migracji rybitw. Przewidywania te zostały potwierdzone przez wyniki badań geolokatorów.
Orzeł Harpia
Mimo, że jest jednym z największych ptaków drapieżnych świata, orzeł harpia nie wyginął. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Jego siedlisko składa się z lasów o dużej różnorodności biologicznej. Jest jednak zagrożony przez utratę siedlisk i wkraczanie ludzi.
Ptaki te mają długie szpony, które mogą pochwycić ofiarę w jednym ruchu nurkowym. Ich wzrok jest ostry, a słuch dobry. Są też sprawne w łapaniu zwierząt nadrzewnych. Żywią się gryzoniami, małpami i leniwcami. Rzadko żywią się zwierzętami domowymi.
Są monogamiczne i żyją w parach. Ich gniazda budowane są na wysokich drzewach. Samica składa dwa jaja, które wykluwają się w ciągu pięćdziesięciu dni. Pisklęta są karmione przez samca co dwa lub trzy dni. Młode orły są białe i zostaną z rodzicami przez rok lub dwa. Uczą się polować od swoich rodziców.
Orzeł Harpia jest największym ptakiem drapieżnym w lasach deszczowych. Potrafią latać między gałęziami i mogą łapać duże ofiary, takie jak młode jelenie. Potrafią również łapać zwierzęta nadrzewne, takie jak jeżozwierze, legwany i coatimundy.
Można je znaleźć w Ameryce Środkowej i Południowej, a IUCN wymienia je jako bliskie zagrożenia. Organizacje zajmujące się ochroną przyrody pracują nad zachowaniem populacji. Wykorzystują również programy reintrodukcji, aby przywrócić gatunek do dawnych siedlisk.
Są one również znane z łączenia się w pary na całe życie, a samiec i samica mogą pozostać razem przez okres do trzydziestu pięciu lat. Są w stanie latać do pięćdziesięciu mil na godzinę przez krótkie okresy.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) zalicza wiele gatunków do swojej Czerwonej Listy, a Harpia jest wymieniona jako Near Threatened. W 2019 roku rozpoczęto realizację projektu Soy Harpia Caqueta w południowym regionie Amazonas w Kolumbii.
Pingwin mały
Prawdopodobnie najmniejszy gatunek pingwina na świecie, pingwin mały pochodzi z Australii i Nowej Zelandii. Gatunek ten znany jest również jako pingwin niebieski, pingwin bajkowy lub mały pingwin niebieski.
Mały pingwin to mały ptak, dorastający do około jednego kilograma (2,2 funta) i ważący około 33 centymetrów (13 cali) długości. Jest to stosunkowo stabilny gatunek, choć niektóre zostały zabite przez rybołówstwo lub wprowadzone gatunki. Jego zasięg rozciąga się od południowo-wschodniej Australii do Nowej Zelandii i Tasmanii. Gatunek ten jest zagrożony przez działalność człowieka, wycieki ropy i zmiany klimatyczne. Ma również znaczenie kulturowe w Australii, gdzie jest uważany za świętego ptaka.
Gatunek ten żyje w koloniach, gdzie osobniki na zmianę żerują. Gniazda często znajdują się na drzewach lub w szczelinach skalnych. Pingwin mały wykonuje również zachowania agresywne, w tym wokalizacje, ruchy ciała i ataki fizyczne.
Samce pingwinów wykonują pokaz zalotów, który obejmuje serię głośnych dźwięków braying. Występują również przed swoimi gniazdami, maszerując w kółko. Samce mogą występować w grupach niezamężnych samców lub samodzielnie.
Najmniejszy gatunek pingwina dysponuje największym słownictwem wokalizacji. Samce wykonują pokazy zalotów, aby przyciągnąć kolegów, a samice wybierają samców poprzez pokazy zalotów. Mają również agresywne pokazy, które obejmują fizyczne ataki, stacjonarne pokazy ostrzegawcze i ostrzegawcze wokalizy.
Małe pingwiny żywią się skorupiakami, rybami i innymi małymi zwierzętami morskimi. W poszukiwaniu pożywienia odbywają liczne podróże. Występują głównie na obszarach przybrzeżnych, a niektóre kolonie znajdują się na związanych z nimi wyspach.
Mały pingwin został zagrożony przez zanieczyszczenia, połowy i zmiany klimatyczne. W Australii jest gatunkiem chronionym. Jego kolonie znajdują się w regionach przybrzeżnych, a wiele z nich w pobliżu osiedli ludzkich. Są one chronione przez prawo i sanktuaria.
Mewa
W zależności od gatunku, mewa jest bardzo wolno latającym ptakiem. Mogą pozostać w powietrzu do pięciu godzin przy prędkości 20 mil na godzinę.
Istnieje 50 gatunków mew. Ich wielkość i kolor są bardzo zróżnicowane. Niektóre gatunki mają rozpiętość skrzydeł większą niż pięć stóp.
Mewy zwykle występują w siedliskach przybrzeżnych. Jedzą różne rodzaje pożywienia, w tym nasiona, owoce, dżdżownice i małe płazy. Piją również słoną i słodką wodę.
Mewy żyją w koloniach tysięcy ptaków wzdłuż wybrzeża. Zazwyczaj budują swoje gniazda obok kłody, krzewu lub skały. Gniazda są zwykle chronione przed drapieżnikami. Gniazda są zwykle używane do inkubacji jaj. Gniazda są budowane przy użyciu wielu różnych materiałów.
Mewy są również doskonałym przykładem ptaka, który jest niezwykle wszechstronny. Ptaki te w okresie nielęgowym mogą podróżować w głąb lądu.
Mogą również migrować tysiące kilometrów, aby lepiej poszukiwać pożywienia. Wiele gatunków migruje zimą do Ameryki Południowej, podczas gdy inne pozostają w Kanadzie.
Mewy jedzą różne małe zwierzęta, w tym dżdżownice, owady i ryby. Mogą również jeść owoce, nasiona i chipsy. Niektóre mewy nawet wabią ryby chlebem. Dziób jest długi i haczykowaty.
Mewy używają również swoich stóp i skrzydeł do odpędzania drapieżników. Ich nawoływania potrafią rozpoznać partnerów do godów. Mają również złożony repertuar wokalizacji. Zawołania te mogą być wykorzystywane do rozstrzygania sporów terytorialnych.
Mewy to bardzo inteligentne i oportunistyczne ptaki. Mogą uczyć się nowych strategii żerowania i przekazywać je kolejnym pokoleniom.
Mewy to także jedne z najbardziej wytrwałych ptaków na świecie. Wiele gatunków może żyć nawet do trzydziestu lat.
Jerzyk
Znany ze swojej szybkości i niewielkich rozmiarów jerzyk jest ptakiem powietrznym, który większość swojego życia spędza na niebie. Jego skrzydła są szybkie i mogą napędzać ptaka do prędkości do 110 km/h, czyli 68 mil na godzinę.
Występują w całej Afryce i Europie i rzadko lądują na ziemi. Tworzą pary i są monogamiczne. Gdy zakładają gniazdo, używają specjalnie zaprojektowanej skrzynki lęgowej jerzyka. Składają od jednego do sześciu białych jaj. Mają czarne upierzenie z białymi lub szarymi plamami na szyi, piersi i podbródku. Mają około 16-17 centymetrów długości.
Jerzyk jest członkiem rodziny Apodidae, do której należą kolibry. Nazwa apodidae pochodzi od greckiego apous, co oznacza „bez stóp”.
Tradycyjnie taksonomia Sibley-Ahlquista klasyfikowała jerzyka jako nadrząd. Jednak rodzina Apodidae obejmuje 75 gatunków i podgatunków, w tym nowozelandzkiego jerzyka. Rodzina ta obejmuje również jerzyki miękkoogoniaste i jerzyki krępe.
Szybkie skrzydła jerzyka są przystosowane do lotów na dużych wysokościach, a jego małe ciało jest bardzo aerodynamiczne. Podczas długiego lotu jerzyki mogą osiągać prędkość do 90 km/h lub 69 mph.
Ptaki te znane są z tego, że potrafią latać przez tygodnie, a nawet miesiące jednocześnie. Są również w stanie pozostać w powietrzu do trzech lat, zanim się rozmnożą. Mały jerzyk jest najszybszym ptakiem w locie poziomym i jest jednym z najszybciej latających zwierząt w królestwie zwierząt.
Iglicznia białogrzbieta posiadała kiedyś tytuł najszybszego ptaka w locie poziomym, ale została zastąpiona przez sokoła wędrownego. Podczas lotu sokół wędrowny może osiągnąć prędkość do 83,3 m/s (186 mph).
Jerzyk zwyczajny posiada rekord najdłuższego ciągłego lotu. Podróżują one 14 000 mil rocznie i rzadko przestają latać na dłużej niż dziesięć miesięcy. W 2009 roku zespół badawczy ze szwedzkiego Uniwersytetu w Lund użył szybkich kamer do pomiaru prędkości jerzyków.
